حفظِ نظام بدونِ ملت

در سری فیلم‌های ترمیناتور آینده‌ای تصویر می‌شود که انسان‌ها به ماشین‌های هوشمند مأموریت داده‌اند که هر گونه احتمالِ جنگ را از بین ببرند. این ماشین‌های هوشمند تشخیص می‌دهند که عاملِ اصلی هر جنگی همانا انسان است! بنابراین اکثریتِ انسان‌ها را با سلاح‌های اتمی از بین می‌برند.

در نظامِ جمهوریِ اسلامی بنا بر آن شد که «حفظِ نظام اوجب واجبات است» و «نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد». به این ترتیب مهم‌ترین وسواسِ «نظام» حفظِ خودش شد و مهم‌ترین مشغله‌ی آن این که نااهلان و نامحرمان را طرد کند. بنابراین در جمهوریِ اسلامی برای حفظِ نظام عبور از مرزهای شرع و اخلاق مجاز دانسته شد؛ پس بر آنان که «نااهل» نامیده شدند هر ستمی روا دانسته شد و به آنان که «نامحرم» بودند هر دروغی گفته شد تا نظام حفظ شود. اما نظامِ جمهوری اسلامی خودش چه بود و قرار بود چه کار کند؟ نظامی بود که قرار بود تجسم صداقت و عدالتِ علوی (به شکلِ اساطیریِ آن در تاریخ شیعه) باشد. اسطوره‌ی امام علی حکومت را از کهنه‌کفشی بی‌ارزش‌تر می‌دانست اگر به کارِ جلوگیری از ستم و برپایی عدل نیاید و یک کلامِ دروغِ مصلحتی نگفت که می‌توانست با آن حکومت را دوازده سال زودتر در اختیار گیرد.

به درستی دریافتند که مهم‌ترین تهدید برای ثباتِ نظام انتخاباتِ آزاد است، پس انتخاباتِ آزاد را تعطیل کردند با آن که انتخاباتِ آزاد یکی از وعده‌های اصلی انقلابی بود که این نظام را بنیان نهاد.

در نهایت این نتیجه قابل‌تصور بود که مهم‌ترین عاملِ خطر برای نظام اسلامی وجودِ ملت بدانند. گویا سیستمِ هوشمندِ جمهوریِ اسلامی نهایتاً به این نتیجه رسیده است.