اکبر گنجی: به زندان بازمی‌گردم

خوشبختانه اکبر گنجی را هنوز نکشته‌اند. بدبختانه، چنان بلايی به سرمان آمده که خوش‌حال می‌شويم از اين که کسی را نمی‌کشند و به زندانش می‌برند! فهرست اين شادمانی‌های حقير بلند است، خوش‌حال بايد باشيم که لااقل جبهه‌ی مشارکت را با حکم حکومتی به انتخابات خودشان راه می‌دهند، و خوش‌حال بايد باشيم که فلان کتاب يا اثر هنری بعد از هزار «اصلاحيه» و «حذف» امکان پخش می‌يابد. حتماً پس از انتخابات هم خوش‌حال خواهيم بود که «يار هميشگی رهبر» رئيس‌جمهور شده نه مثلاً رئيس پليس.
دلايل منطقی به کنار، دليل احساسی من برای شرکت نکردن در انتخابات اصلاً همين است: از شادمانی‌های حقير خسته شده‌ام. تا کی بايد از ترس مرگ خودکشی کنيم؟ تا کی بايد از بی‌برنامگی، بی‌شهامتی و ترس از آينده، آينده‌مان را بدهيم تا «آقايان» و «برادران» برايمان ترسيم کنند؟